Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/146

ko ciężko, jak człowiek, który wraca z szybkiego pościgu.
 — Wstań pani — rzekł wreszcie — i pomówmy poważnie.
 Nie zwróciła uwagi na ten rozkaz.
 — Wstań, mówię ci, Sofronio!
 Mówisz? Doprawdy mówisz? — przedrzeźniała go z najwyższą ironią.
 Spuściła głowę, udając, że nie wie o tem, iż mąż jej patrzy na nią, ale czuła na sobie ten wzrok i była zakłopotana.
 — Wstań pani, pójdziemy stąd mistress Lammie, dosyć już tych scen. Zrozumiała mnie pani?
 Podał jej rękę a ona nie opierała się dłużej i wstała. Poszli tym razem w stronę swego mieszkania,
 — Mistress Lammie — mówił do niej Alfred. — Byliśmy oboje oszukani i oszukaliśmy się wzajemnie, jest to błędne koło, z którego nie wyjdziemy.
 — Pan pierwszy zaczął mnie wyróżniać.
 — Poco wspominać fakty, których, niestety, nie potrafimy już odwołać.
 — Zostałam haniebnie wyzyskana.
 — Ja także. Myślę, Sofronio, że uspokoiłaś się już o tyle, aby zrozumieć nasze wzajemne położenie i przyznaję ci chętnie, że byłem ostatnim głupcem, żeniąc się z tobą tak na słowo.
 — A ja! — przerwała mu Sofronia — a ja, czem byłam!