Strona:PL Bronte - Villette.djvu/24

 — Nie robisz mi równego przedziału, Harriet. Będzie znów pokręcony.
 — Kto by tam kiedy dogodził panience. No, a teraz dobrze?
 — Tak sobie. Dokąd mam iść teraz, kiedy jestem ubrana?
 — Zaprowadzę panieneczkę do pokoju śniadaniowego.
 — Dobrze. Chodźmy.
 Skierowały się ku drzwiom. Nagle mała zatrzymała się.
 — O, Harriet, dlaczego to nie jest dom ojczulka! Nie znam tych wszystkich ludzi!
 — Niech panieneczka będzie grzeczna. Nie kaprysi.
 — Jestem grzeczna, ale boli mnie tutaj — dotknęła ręką okolicy serca i, pojękując z cicha, wyszła z pokoju.
 — Ojczulku! Ojczulku! — zawodziła płaczliwie.
 Podniosłam się, aby położyć kres tej scenie, dopóki jeszcze można było zapobiec gwałtownemu wybuchowi.
 — Niech panienka powie dzień dobry młodej pani — nakazała Harriet.
 Rzuciła pośpiesznie „dzień dobry“, po czym wyszła za piastunką z pokoju.
 Harriett wyjechała tego samego dnia, udając się do znajomych swoich, mieszkających w sąsiedztwie.
 Zeszedłszy na dół, zastałam Paulinę (dziecko mówiło o sobie, jako o Polly, pełne jej wszakże, nie zdrobniałe imię brzmiało: Paulina Maria), siedzącą tuż przy stole śniadaniowym obok pani Bretton. Stał przed nią kubek mleka, a mała kromka chleba wypełniała jej rączkę, leżącą bezczynnie na obrusie. Mała nie jadła.
 — Nie mam pojęcia jak damy sobie radę z tym stworzonkiem — zwróciła się do mnie moja matka chrzestna po śniadaniu i odejściu Polly. — Nic nie bierze do ust, a po jej oczach i po jej całej twarzy poznać wyraźnie, że nie spała.
 Uspokoiłam panią Bretton, wyrażając ufność we wpływ czasu i serdecznego obchodzenia się z dzieckiem.
 — Gdyby polubiła kogoś w naszym domu, przyzwyczaiłaby się wkrótce, nie wcześniej jednak — odparła pani Bretton.

14