Strona:PL Boy - Antologia literatury francuskiej.djvu/529

 — To dziś Boże Narodzenie, zawołał.
 — Przypominasz sobie, jakeśmy je obchodzili w zeszłym roku? spytał Rudolf.
 — Tak pamiętam, u Momusa. Barbemuche płacił. Nigdy nie przypuszczałem, aby osoba tak delikatna jak Femcia mogła pomieścić w sobie tyle kiełbasek parowych.
 — Cóż za nieszczęście, że Momus cofnął nam bilety wstępu, westchnął Rudolf.
 — Niestety! rzekł Marcel, lata płyną, ale nie są do siebie podobne.
 — Tybyś nie chciał wyprawić wilji? spytał Rudolf.
 — Czem i z kim? odparł malarz.
 — No, ze mną.
 — A złoto?
 — Poczekajno, rzekł Rudolf, wstąpię do tej kawiarni, gdzie znam parę osób przywykłych grubo grywać. Pożyczę kilka sestercyj od tego, któremu fortuna sprzyja: może wystarczy na zakropienie sardynki albo wieprzowej nogi.
 — Idź, idź, rzekł Marcel, głodny jestem jak pies. Zaczekam tu na ciebie.
 Rudolf wstąpił do kawiarni, gdzie miał znajomych. Jakiś pan, który, w kilku rozdaniach, wygrał trzysta franków, z przyjemnością pożyczył poecie dwufrankową sztukę, spowitą w ów znamienny zły humor nieodłączny od gorączki gry. W innej chwili, i nie przy zielonym stoliku, pożyczyłby może czterdzieści franków.
 — I cóż? spytał Marcel, widząc wracającego Rudolfa.
 — Oto stan wieczornej kasy, odparł poeta, pokakazując pieniądze.
 — Suchy chleb i woda, rzekł Marcel.
 Jednakże, dzięki tej skromnej sumce, zdołali nabyć chleba, wina, wędlin, tytoniu, nafty i drzewa na opał.
 Wrócili do hoteliku, gdzie każdy zajmował oddzielny pokój. Mieszkanie Marcela, które mu służyło za pra-