Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/038

 „Rozmówimy się!“ O Boże, co to znaczy?...
 Magda uciekła aż do progu chaty, niespokojnie patrząc na oddalający się powóz, za którym pogonił Karusek. Anielka odwróciła się do niej i skinęła na pożegnanie ręką:
 — Bądź zdrowa, Magdziu! — rzekła. — Pewnie będę miała duży kłopot za to, żem tu przyszła...
 Pobiegła do otworu w płocie i za chwilę zniknęła w gąszczu. Za nią popędził Karusek, a za niemi obojgiem — Magda.
 Rozumiała ona, co znaczy: duży kłopot, i rada była przynajmniej dowiedzieć się o przyszłych losach nowej przyjaciółki. Zbliżyła się ostrożnie do płotu i położywszy palec na ustach, to nasłuchiwała, to zaglądała do ogrodu. Ale na wejście tam zabrakło jej odwagi.
 Wtedy we drzwiach chaty ukazał się człowiek olbrzymiego wzrostu, bosy, z rozpiętą koszulą na piersiach. Włożył obie ręce za pazuchę i patrzył, to w stronę powozu, który już znikł, to na ogród, w którym ukryła się Anielka, to na dach i kominy dworu.
 — Wyrodziła się! — mruknął. Postał jeszcze chwilę i wrócił do izby.
 Z bijącem sercem zbliżała się Anielka do domu. Trapiły ją dwa zmartwienia. Obraziła rzadko widywanego ojca i przyprawiła o silne wzruszenie swoją nauczycielkę.
 — Co to będzie, jak ojciec z nią „rozmawiać“ zacznie? Panna Walentyna niezawodnie połączy się z nim. Matka zasłabnie jeszcze bardziej...
 Nurtował ją męczący niepokój, pod wpływem którego ogród wydał się jej brzydki, a dom straszny. W jakiby tu sposób przygotować matkę do nadciągającej burzy?
 Stanęła za drzewem, z pod którego widać było dwór, i poczęła śledzić, co się w nim dzieje.
 Obdarzona bardzo silnym wzrokiem, spostrzegła, że matki ani Józia niema już w oszklonej altanie i że panna Walen-