Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/036

 Anielka usiadła na przewróconym pniu, obok niej przykucnęła na piasku dziewczyna.
 — Jak ci na imię? — spytała, głaszcząc ją po tłustych, jasno-żółtawych włosach.
 — Magda.
 — Masz, Magdziu, jedz jeszcze sucharek. A to prosię czy twoje? — dodała, patrząc na prosiaka, którego Karuś chciał za ogon schwytać i który odwrócił się do niego ryjem, pokwikując w sposób, okazujący mało ufności.
 — Tatulowe — odparła już nieco ośmielona dziewczyna. — Żeby go choć pies nie zagryzł...
 — Karusek do nogi!... To ty zawsze bawisz się z prosiątkiem?
 — A jużci. Jałośka już urosła, a Kaśka tego roku umarła... Malu! malu!... I on woli być ze mną, bo także nie ma z kim chodzić. Maciorę dziedzic kazali zastrzelić, a drobiazg tatulo sprzedali. Ino ten ostał.
 — A za co maciorę zastrzelili?
 — Bo zdybał ją dziedzic w szkodzie.
 — Wyście tylko jedną mieli?
 — A skądby więcej? Tatulo przecie chłop, to u nas dobytku nie może być wiele...
 To mówiąc, głaskała prosiaka, który położył się obok niej.
 — I bardzo ci było żal maciory?
 — O i jak! a jeszcze lepiej, kiej mnie tatuś zbili...
 — Zbił cię?
 — I nie tak zbili, ino mnie wzięli za łeb i kopnęli parę razy nogą.
 Dziecko opowiadało to bardzo spokojnie. Anielka aż pobladła. Zdawało się jej, że Karusek został zabity i że ją samą skatowano tak okrutnie.
 Uczuła potrzebę wynagrodzenia tylu krzywd biednej, ale czem? Gdyby miała majątek, podarowałaby jej maciorę, sprawiła piękną sukienkę, lecz dziś — cóż jej da?