Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 02.djvu/189

 Znalazłem go nieopodal od kuchni. Rozmawiali z nim, śmiejąc się, dwaj parobcy, którzy przywieźli drzewo z lasu.
 — Jak cię jeszcze raz matka zbije — mówił jeden — to zabierz się i idź w świat. Co, pójdziesz?...
 — Kiej nie wiem jak — odparł Walek.
 — Weź buty na kij i aby za las. Tam światu dosyć.
 — Kiej butów nie mam.
 — To weź sam kij. Z kijem i bez butów zajdziesz...
 Zobaczywszy mnie, chłopiec uciekł w stronę łopianu.
 — Co wy mu tak mówicie? — zapytałem parobków.
 — Nic, kpinkujemy se z niego. Zwyczajnie, jak z głupiego.
 Czując, że miód zaczyna mi walać palce, nie wdawałem się z nimi w dalszą rozmowę, lecz poszedłem za Walkiem. Stał między zielskiem i patrzył na mnie.
 — Walku! — zawołałem — masz tu chleb z miodem.
 Nie ruszył się.
 — No, chodźże... — i postąpiłem parę kroków.
 Chłopiec zaczął uciekać.
 — Och! jakiś ty głupi... No, masz chleb, kładę ci go, ot tu...
 Położyłem na kamieniu i odszedłem. Ale dopiero gdym się skrył za węgłem kuchni, chłopiec zbliżył się do kamienia, począł ostrożnie chleb oglądać i nareszcie — zjadł go, o ile mi się zdaje, z apetytem.
 W godzinę później, idąc w stronę lasu, spostrzegłem, że chłopiec drepcze za mną w pewnej odległości. Zatrzymałem się i on stanął. Gdym zawrócił do domu, odskoczył nabok i skrył się w krzakach. Ale po małej chwili znowu biegł za mną.
 Tego dnia dałem mu drugi raz chleba. Wziął go z ręki, lecz jeszcze z obawą, i zaraz uciekł. Wszelako od tej pory począł chodzić za mną, zawsze w pewnej odległości.
 Od rana krążył pod naszemi oknami jak ptak, któremu