Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/246

 Chłopak stanął przy szybie i, popatrzywszy jakiś czas, parsknął śmiechem.
 — Co tam znowu!... — zapytała dama.
 — A bo, proszę pani majstrowej, pan majster pokazuje, że mi da kopsa! — odparł chłopak, zatykając rękami usta.
 — A gdzie poszedł?
 — Jużci, że do dziurki!... Tam teraz przywieźli świeże piwo.
 — Śmirus!.. wałkoń!... — lamentowała dama. — Żeby on tak często chodził do kościoła, jak na bawarje, toby go żywcem do nieba wzięli...
 Skończywszy te sentencje, ziewnęła, zamyśliła się, a potem zawołała na chłopca:
 — Jędrek!...
 — Słucham pani majstrowej!...
 — A skocz-no po kufelek piwa i rachuj który, bo oni nas zawsze okpiwają.
 Gdy chłopiec przyniósł piwo, pani majstrowa wypiła je duszkiem, i zamknąwszy oczy, przesiedziała tak z pół godziny. Potem zaś, zwróciwszy się do Jasia, mówiła zwolna:
 — Tak! tak! mój kawalerze... choć masz edukacją, oddali cię do rzemiosła. Ze mną było to samo: mogłam wyjść za urzędnika, a wyszłam za krawca... Siedzę też teraz za kontuarem i świecę ludziom oczami... Tak to, tak!... Jędruś!...
 — Słucham pani majstrowej!... — odparł drzemiący chłopak.
 — Skocz-no po kufelek piwa!... A który to idzie?...
 — Dziewiąty, proszę pani majstrowej.
 — Jak to dziewiąty?... liczyłam przecież po szybach, i jeszcze mi jedna została.
 — Ale dziewiąty, proszę pani majstrowej!... — twierdził zuchwale chłopak, choć w tej chwili miał bardzo czerwone uszy i ponure wejrzenie.
 Do takiego to majstra wszedł Jaś „na poprawę.“ Z po-