Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/183

 Szedł za jednym czeladnikiem, który obiecał zaprowadzić go na ulicę, gdzie najwięcej stawiają domów.
 Wybrali się wczesnym rankiem i tęgi kawał czasu sunęli się do Wisły. Chłop kiedy zobaczył most, aż gębę oworzył. Na tę chwilę i dziewucha wywietrzała mu z głowy.
 Przy budce strażniczej zawahał się.
 — Co ci to? — spytał ów czeladnik.
 — Nie wiem, panie, czy mnie tędy puszczą? — odparł Michałko.
 — Głupiś! — zgromił go czeladnik. — Jakby cię kto zaczepił, to mu powiedz, że idziesz ze mną!
 — Jużci prawda — pomyślał chłop i dziwił się, że mu taka odpowiedź pierwej nie przyszła do głowy.
 Potem dziwił się łazienkom i berlinkom, że nie tonęły na wodzie, choć wielkie, a potem nie mógł dać wiary, że cały most był — z czystego żelaza.
 — Musi w tem być jakieś złodziejstwo — mówił do siebie. — Tyle żelaza, to chyba na świecie niema!...
 Tak sobie szli, czeladnik i Michałko, jeden za drugim, przez most, przez Nowy Zjazd, przez ulicę. Koło zamku chłop zdjął czapkę i przeżegnał się, myśląc, że to kościół. Przed Bernardynami mało go omnibus nie rozjechał. Przed figurą Matki Boskiej, obok Dobroczynności, chciał uklęknąć i mówić pacierz, tak, że ledwie odciągnął go czeladnik.
 Na ulicach hałas, powozów szeregi, ludzi tłum. Michałko jednym ustępował z drogi, na innych wpadał i aż bladł ze strachu, żeby go nie wyprali. Wkońcu, w głowie mu się na szczęt zamąciło — i zgubił czeladnika.
 — Panie!... panie! — począł krzyczeć zrozpaczony i pędem biegł przez ulicę.
 Ktoś go zatrzymał, mówiąc:
 — Cicho ty, sobaka! Tu krzyczeć nie wolno!
 — A bo mi mój pan zginął!
 — Jaki pan?