Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 04.djvu/209

taki lepiej, że panicze będą pewni swego, niż żeby mieli stracić cały majątek, w razie Boże broń nieszczęścia...
 Przysłuchując się tym rubasznym, lecz szczerym i energicznym wykrzyknikom Wojciecha, jenerał odzyskał nieco humoru. Uśmiechnął się więc i znowu spytał:
 — Jak myślisz, co się też tu będzie działo po naszym wyjeździe?
 — Ha! cóż?... niby to pan nie wie!... Rządcy, jak nie stanie Brzezickiego, rozkradną jedną połowę, ekonomowie drugą, a jak wrócimy do domu, wszystko się złoży na wojnę. Ja bobym tam...
 — Cóżbyś ty zrobił?
 — Co? Wszystkie zbiory oddałbym chłopom i kazał im, żeby mi tylko na przyszły rok zasieli...
 — Ot! widzisz, jakeś mi trafił! Ja właśnie tak zrobiłem.
 — Zrobił pan, bo u pana to marszałkowski rozum. W tem jest sęk!
 Gosiewski stawał się coraz weselszym.
 — No! a zatem jutro na noc, pamiętaj!... a broń opatrz, bo i tak niewiadomo, co się w drodze stać może.
 — Rozumie się, panie jenerale. Żołnierz bez broni, to tak, jak, z przeproszeniem, panna bez fartucha. Każdy mu wlezie w drogę!
 Po takiem zakończeniu Wojciech wykręcił się na pięcie i odszedł do roboty.
 Teraz jenerał zabrał się do przeglądania papierów i pieniędzy na drogę. Ukończywszy to, zasiadł do biurka i począł pisać.
 Na pisaniu tem, z wyjątkiem pory obiadowej, zeszedł mu cały prawie dzień.
 Ku wieczorowi zjawił się Brzezicki.
 — No, i cóż? — spytał jenerał.
 — Wszystko gotowe.
 — Kogo bierzemy ze służby?