Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/063

 Przy ostatnich wyrazach zakrztusił się i umilkł.
 — Stąd nic nie widać — mówił pan pocztmajster, przykładając do oka lunetę. — Muszę wejść na górkę...
 — Ja pana zaprowadzę! — zawołałem.
 Weszliśmy tam, i pan pocztmajster spojrzał przez lunetę. Lecz wnet odjął ją, wytarł chustką szkła z obu stron i znowu patrzył.
 — Widzi pan co? — spytałem zaciekawiony.
 — Widzę... Pszenicę... Las, a za lasem... Nic — i stąd nic nie widać.
 — Z dzwonnicy pewnieby pan zobaczył.
 — Masz racją, kochanku! — wykrzyknął pan pocztmajster. — Z dzwonnicy — wyborna myśl!...
 I zbiegł ze schodów.
 Na dole mówił kasjer do mamy:
 — Słowo pani daję, mam tak swobodną myśl, że mógłbym tańczyć. Mnie to nawet zajmuje, a nawet powiedziałbym, że trochę bawi. Dziś dopiero przekonałem się, że niebezpieczeństwo, to mój żywioł... Bum! bum!... cóżto za muzyka...
 W tej chwili wbiegła na podwórze pani pocztmajstrowa.
 — Ach, co za nieszczęście! — mówiła do mamy, całując ją dwukrotnie. — Straszny dzień... Ja i prezydentowa pakujemy rzeczy, a majorowa kazała nakryć się poduszkami. Słyszy pani wystrzały?... Umarłabym, gdyby do nas wpadła kula!...
 — Ale gdzie mój mąż? — spytała nagle. — Czy pani da wiarę, że chciał tam pojechać i przypatrywać się?... On nie ma serca... Musiałam aż zakląć go na nasze szczęście małżeńskie, a nawet powiedziałam, że pojedzie, ale — po moim trupie... Więc został, ale cóż z tego? Wziął lunetę i patrzy!... Umarłabym, gdybym spojrzała w lunetę... Co za huk!... Słabo mi się robi, kiedy pomyślę, że w tej chwili giną ludzie... Jakie szczęście, że to daleko...
 — Giną ludzie?... — powtórzyłem, i mróz mnie przeszedł.