Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/015

 — Ośle jakiś!…
 Zdaje mi się, że największą dla mnie mękę stanowiły długie przerwy w upomnieniach pana Dobrzańskiego. Zgóry wiedziałem, co powie, dziesięć razy powtórzyłem sobie to samo w myśli, a on — dopiero zaczynał, przerywał i znowu mówił dalej. Ciągnęło się to bez końca.
 Nareszcie pan Dobrzański brał długi kajet, linjował go kantówką i w pierwszym wierszu zgóry wypisywał mi jako wzór do kaligrafji:
 „Ojczyzno moja, ty jesteś jak zdrowie…“
 Temperował pióro, układał mi ręce i kajet na stole i przysuwał kałamarz.
 Poczem obowiązany byłem ten sam wiersz przepisać sześć razy, głośno go powtarzając. Pan Dobrzański drzemał sobie teraz w fotelu, a ja śpiewającym głosem mówiłem:
 „…Ojczyzno moja, ty jesteś…“
 — „Jak zdrowie!“ — wrzasnąłem głośno.
 Pan Dobrzański ocknął się.
 — Dziękuję! — odparł poważnie. Zdawało mu się, że kichnął, więc utarł nos w czerwoną chustkę i znowu zażył tabaki.
 Powtarzało się to prawie codzień i stanowiło dla mnie jedyną rozrywkę przy lekcjach, tem bardziej, iż kaligrafja wypadała zawsze na końcu.
 Zaraz po nauce jedliśmy razem obiad. Niekiedy gospodyni spóźniała się, więc po kaligrafji następowało jeszcze — powtarzanie na wyrywki.
 — Kto cię stworzył? — pytał pan Dobrzański.
 — Bóg Ojciec.
 — Do… brze. A ile jest części świata?
 — Siedem: poniedziałek, wtorek…
 — Źle, ośle!… Pytam o części świata.
 — Pięć! pięć!… Europa, Azja, Afryka, Ameryka, Oceanja…