Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/138

 Jegomość począł biegać po pokoju, ręce łamać, a wkońcu — zdecydował się.
 — Piszcie panowie kwit na sześćset rubli!...
 — Na pięćset — odparł sąsiad.
 — Ach, Boże, co za przewrotny charakter!... Tyle miesięcy wytrzymał mój kapitalik, i ani grosza zarobku!... On w grobie nie będzie miał spokoju za moje trzysta rubli...
 Euzebjusz napisał tymczasem kwit na pięćset rubli, dwaj obecni panowie poręczyli, a jegomość zwrócił im weksel Januarego na osiemset rubli.
 — W każdym razie — rzekł sąsiad, chowając weksel do kieszeni szlafroka — oszczędziliśmy poczciwemu Januaremu trzysta rubli. Chłopak odetchnie!...
 — Co to znaczy? — wrzasnął gość.
 — Niech pan tak nie krzyczy, bo się January obudzi i jeszcze pana ze schodów...
 — Więc on żyje, ten bankrut?...
 — Nietylko żyje, ale i doskonale wygląda! — mówił sąsiad. — A skądże pan słyszał, że on umarł?...
 — W „Kurjerze,“ panie, wyczytałem, że... nie umarł, ale własną ręką targnął się na życie... To zbrodnia!... Jabym się nigdy na coś podobnego nie odważył...
 — Daj mu pan spokój, ani myślał się targać!... Zdrów chłop jak rzepa.
 Szpakowaty jegomość popatrzył pilnie wszystkim trzem w oczy, zacisnął wargi, machnął znowu ręką i nagle wybiegł, mrucząc:
 — Oszusty!...
 Waleczny sąsiad wybuchnął i pogonił za nim, wołając:
 — Ja ci tu dam... lichwiarzu!...
 Majestatyczny był w tej chwili. Wiatr uniósł poły jego szlafroka, niby dwa skrzydła, wyrastające z bioder. Oczy rzucały błyskawice, i zaiste... wyglądał jak rozgniewany archanioł, goniący smoka.