Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/181

 — A ty od czego masz głowę na karku, od czego jesteś burmistrzem, pocom ja za ciebie poszła, pocoś się żenił? — wołała jednym tchem pani.
 — Cicho już, cicho! — jęknął burmistrz. — Ludwik!... Ludwik! ty niedołęgo!... chodź mi tu, z przeproszeniem, zaraz.
 Ludwik był owym nieszczęsnym wychowańcem państwa burmistrzostwa, który tak niefortunnie przyznał się do pokrewieństwa ze zwykłym rzeźnikiem Trajkotnickim.
 Wezwany wszedł z głową najeżoną, w odzieży lichej, z oczyma spuszczonemi ku podłodze.
 — Pojedziesz mi do miasta... — zaczął burmistrz.
 — Ach, ty plotkarzu, ty żądło żmii, ty darmozjadzie! — wołała burmistrzowa.
 — Mameczko, za co go mama tak łaje?... — pytała panna Marja.
 — Żono!... niechże tylko jedno z nas mówi — upominał mąż.
 — Poco on plotki po mieście roznosi, poco mówi o tym przeklętym rzeźniku, twoim niby to stryjecznym bracie?...
 — Pojedziesz do miasta i przywieziesz, z przeproszeniem, tort...
 — Dziś, przez tego gamonia, skompromitowała mnie dwa razy jędza sędzina! — wołała burmistrzowa.
 — Przywieziesz tort na własnych kolanach, w okrągłem pudełku, z przeproszeniem — mówił burmistrz.
 — Dość tego! — krzyknęła pani. — Dziś kiedy mamy majątek, trzeba wypędzić próżniaka, który nas tylko kompromituje...
 — Nie zapomnij, w okrągłem, od Goldwassera...
 — Jeszcze ludzie gotowi posądzić, że tego drągala trzymamy w rezerwie dla naszej Mani...
 — Mamo!... mameczko!... — błagała córka.
 — Tort duży, z aniołem na wierzchu i... kosz wina. Jedź natychmiast.