Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/146

bym wyszedł na pół godziny — nie wiem, coby z tego wynikło... Patrzcie! a taki zdawał się nieśmiały.
 — Sam stryj go ośmielił, mówiąc o swatach — odezwała się Zosia.
 — Prawda, że gotów byłem go swatać, no — ale miałem na myśli pannę Emilją, pannę Natalją, lecz nigdy ciebie...
 — Już się stało! — szepnęła Zosia, patrząc na przestraszonego buchaltera. — Oświadczże się pan teraz stryjowi.
 Pan Filip wstał, ukłonił się i zaczął:
 — Są chwile w życiu człowieka, w którym tenże, ulegając naciskowi okoliczności i głosowi serca...
 — Terefere! — przerwał radca — co mi tam będziesz plótł jakieś bajdy ze zbioru powinszowań...
 — Mój złoty stryju!... — błagała Zosia.
 — Naturalnie! — zawołał stryj. — Zamiast tych wszystkich pięknych rzeczy, powiedz mi lepiej wprost: czy kochasz Zosię?
 — O, panie radco!
 — Będziesz dla niej dobrym mężem?
 — Będę najszczęśliwszym...
 — No, kiedy tak, to błogosławię was... Czy djabli nadali z tym pośpiechem? A teraz moje warunki: Zosi daję pięćdziesiąt tysięcy posagu zaraz, pięćdziesiąt po mojej śmierci, ale będę u was mieszkał, bo za dziewczyną zatęskniłbym się...
 — Dobrze, stryju!
 — Z rozkoszą, panie radco!...
 — Za mieszkanie i życie oddam wam procent od mojej sumy, tylko sobie trochę na tytoń i połatanie butów zostawię.
 — To zbyteczne!... — przerwał buchalter.
 — Więc chcesz, żebym bez butów chodził?
 — Nie... Ja mówię o oddawaniu procentu.
 — Facecje!... No, a kiedyż ślub?
 — Za miesiąc muszę być w Patykowie...
 — Musimy być — poprawiła Zosia.