Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/144

„Czyby o mnie?... — pomyślał. — Nie trzeba się zbytecznie angażować“...
 — A, i kuzynek jest tutaj! — rzekła panna Izabela, podając mu rękę — czegóż taki smutny?
 — Powinien być wesoły — wtrąciła pani Wąsowska — gdyż przez całą drogę, od banku do was, umizgał się do mnie i to z dobrym skutkiem. Na rogu alei pozwoliłam mu odpiąć dwa guziki u rękawiczki i pocałować się w rękę.
 Gdybyś wiedziała, Belu, jak on nie umie całować...
 — Tak?... — zawołał Ochocki, rumieniąc się powyżej czoła. — Dobrze! Od tej pory nigdy nie pocałuję pani w rękę... Przysięgam...
 — Jeszcze dziś przed wieczorem pocałujesz mnie pan w obie — odparła pani Wąsowska.
 — Czy mogę złożyć uszanowanie panu Łęckiemu? — spytał uroczyście Ochocki, i nie czekając na odpowiedź panny Izabeli, wyszedł z salonu.
 — Zawstydziłaś go — rzekła panna Izabela
 — To niech się nie umizga, kiedy nie umie. W podobnych wypadkach niezręczność jest śmiertelnym grzechem. Czy nieprawda?
 — Kiedyżeś przyjechała?
 — Wczoraj rano — odpowiedziała pani Wąsowska. — Ale dwa razy musiałam być w banku, w magazynie, zrobić porządki u siebie. Tymczasem asystuje mi Ochocki, dopóki nie znajdę kogoś za-