Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/087

w piekle maglować na moich maglach — odrzekł jej antagonista.
 — Ciszej! — zawołał sędzia. — Co pani Krzeszowska mówi o sprawie?
 — Wysłuchaj mnie; panie sędzio! — zaczęła deklamować pani baronowa, wysunąwszy nogę naprzód. — Po zmarłem dziecku została mi jako najdroższa pamiątka, lalka, która bardzo podobała się tej oto pani — wskazała na Stawską — i jej córce...
 — Oskarżona bywała u pani?
 — Tak, wynajmowałam ją do szycia...
 — Alem jej nic nie zapłaciła! — huknął z końca sali Wirski.
 — Ciszej! — zgromił go sędzia. — Tak i cóż?
 — W dniu, w którym tę panią oddaliłam od siebie — mówiła baronowa — zginęła mi lalka. Myślałam, że umrę z żalu i zaraz na nią powzięłam podejrzenie... Miałam dobre przeczucia, gdyż w kilka dni później przyjaciel mój, pan Maruszewicz, zobaczył z okna, że ta pani (która mieszka vis a vis niego), ma u siebie moję lalkę i dla niepoznaki przebiera ją w inną suknią.
 Wtedy poszłam do jego mieszkania z moim doradcą prawnym i zobaczyłam przez lornetkę, że moja lalka jest rzeczywiście u tej pani. Na drugi dzień więc udałam się do niej, zabrałam lalkę, którą tu widzę na stole i podałam skargę.
 — A pan Maruszewicz jest pewny, że to ta