Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/320

drugiego, który, jako brzuchomówca, chciał odegrać rolę w dyplomacyi, i trzeciego, który obiecywał mu wskazać skarby zakopane przez sztab Napoleona I nad Berezyną, kiedy lokaj w błękitnym fraku zameldował:
 — Profesor Geist.
 — Geist?... — powtórzył Wokulski i doznał szczególnego uczucia. Przyszło mu na myśl, że żelazo za zbliżeniem się magnesu musi doznawać podobnych wrażeń. — Prosić...
 Pochwili wszedł człowiek bardzo mały i szczupły, z twarzą żółtą jak wosk. Na głowie nie miał ani jednego siwego włosa.
 „Ile on może mieć lat?...“ — pomyślał Wokulski.
 Gość tymczasem bystro mu się przypatrywał; i tak siedzieli minutę, może dwie, taksując się nawzajem. Wokulski chciał ocenić wiek przybysza, Geist zdawał się badać go.
 — Co pan rozkaże? — odezwał się wreszcie Wokulski.
 Gość poruszył się na krześle.
 — Co ja tam mogę rozkazać! — odparł, wzruszając ramionami. — Przyszedłem żebrać, nie rozkazywać...
 — Czem mogę służyć? — spytał Wokulski, twarz bowiem gościa wydała mu się dziwnie sympatyczną.
 Geist przeciągnął rękę po głowie.