Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/255

nawarzyłem mu piwa i już nie chcę powtarzać tego po raz drugi. Niech sam Bóg radzi o swej czeladzi...
 Gdy stanęliśmy pode drzwiami mieszkania pani Stawskiej, rządca uśmiechnął się filuternie i szepnął:
 — Uważa pan... najprzód dowiemy się, czy młoda jest w domu. Jest co widzieć, panie!...
 — Wiem, wiem...
 Rządca nie dzwonił, ale zapukał raz i drugi. Nagle drzwi otworzyły się dość gwałtownie i stanęła w nich gruba i niska służąca z zawiniętemi rękawami i z mydłem na rękach, których mógłby jej pozazdrościć atleta.
 — O, to pan rządca!... — zawołała. — Myślałam, że znowu jaki tam...
 — Cóż, dobijał się kto?... — spytał Wirski z akcentem oburzenia w głosie.
 — Nie dobijał się nijaki — zchłopska odparła służąca — ino jeden przysłał dziś bukiet. Mówią że to ten Marusiewicz z przeciwka...
 — Łotr! — syknął rządca.
 — Mężczyzny wszystkie takie. Niech mu się co podoba, to zara będzie lazł jak ćma w ogień.
 — A panie obie są? — spytał Wirski.
 Gruba służąca spojrzała na mnie podejrzliwie.
 — Pan rządca z tym panem?
 — Z tym panem. To plenipotent gospodarza.