Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/115

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

jakiegoś jegomości, który używa bardzo szafirowych okularów i ma fizyognomią zakrystyana.
— O co pani chodzi, droga pani? — mówi słodko jegomość w szafirowych okularach. — Żaden adwokat nie podbije pani ceny domu... to ja jezdem od tego... Desz pani jeden procent od każdego tysiąca rubli wyżej nad sumę poczotkową i dwadzieścia rubelków na koszta...
Baronowa Krzeszowska odskakuje od niego i wygiąwszy się wtył, jak artystka, grająca tragiczną rolę, odpowiada mu jednym tylko wyrazem:
— Szatanie!...
Jegomość w okularach poznaje, że źle trafił i cofa się skonsternowany. Jednocześnie zabiega mu drogę inny jegomość, mający minę skończonego łajdaka i coś mu szepce przez kilka minut z bardzo ożywioną gestykulacyą. Pan Ignacy jest pewny, że ci dwaj panowie pobiją się; oni jednak rozchodzą się bardzo spokojnie, a jegomość z miną łajdaka zbliża się do barowej Krzeszowskiej i mówi półgłosem:
— Jeżeli pani baronowa coś zaryzykuje, możemy nie dopuścić nawet do 70-ciu tysięcy rubli.
— Zbawco!... — woła baronowa. Widzisz przed sobą kobietę skrzywdzoną i osamotnioną, której mienie, honor i spokój...
— Co mi tam honor — mówi jegomość z łajdacką fizyognomią. — Da pani dziesięć rubli zadatku?
Odchodzą oboje w najdalszy kąt sali i przed