Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/387

 — To też nie będziesz lekarzem, tylko sekundantem.
 — A... to co innego — odparł doktor bez zająknienia. — Z kimże?...
 — Z baronem Krzeszowskim.
 — Dobrze strzela! — mruknął doktor, wysuwając dolną wargę. — O cóż to?
 — Potrącił mnie na wyścigach.
 — Na wyści...?... A cóżeś ty robił na wyścigach?...
 — Puszczałem konia i nawet wziąłem nagrodę.
 Szuman uderzył się ręką w tył głowy i nagle, rozsunąwszy Wokulskiemu jednę i drugą powiekę, zaczął mu pilnie badać oczy.
 — Myślisz, żem zwaryował? — spytał go Wokulski.
 — Jeszcze nie. Czy to — dodał po chwili — ma być żart, czy seryo?
 — Zupełnie seryo. Nie chcę absolutnie żadnych układów i proszę o ostre warunki.
 Doktor wrócił do swego biurka, usiadł, oparł brodę na ręku i rzekł po namyśle:
 — Spódnica, co?... Nawet koguty biją się tylko...
 — Szuman... strzeż się!... przerwał mu Wokulski zduszonym głosem, prostując się na kanapie.
 Doktor znowu przypatrzył mu się badawczo.
 — Więc już tak?... — mruknął. — Dobrze.