Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom1.djvu/343

 — Dobrze, weź ten surdut.
 — A reperaczyja?...
 — O, głupi jesteś, nie nudź mnie... Każ zreperować, choć nie wiem co...
 — Bo ja chciałbym, proszę pana, akszamitny kołmirz.
 — Przyszyj sobie aksamitny kołnierz i idź do dyabła.
 — Czałkiem beż potrzeby gniewa się pan, bo przecie to dla pańszkiego honoru, nie dla mego — odparł służący i wychodząc, trzasnął drzwiami.
 Czuł, że jego pan jest w wyjątkowo dobrem usposobieniu.
 Ubrawszy się, Wokulski usiadł do rachunków, pijąc przytem czystą herbatę. Po ukończeniu ich, napisał depeszę do Moskwy o asygnącyą na sto tysięcy rubli i drugą do agenta w Wiedniu, ażeby wstrzymał pewne obstalunki.
 Na kilka minut przed dziesiątą wszedł Maruszewicz. Młody człowiek wydawał się jeszcze bardziej zniszczonym i onieśmielonym, aniżeli wczoraj.
 — Pozwoli pan — odezwał się Maruszewicz po kilku słowach powitania — że odrazu położę karty na stół... Chodzi o oryginalną propozycyą...
 — Słucham, najoryginalniejszej...
 — Pani baronowa Krzeszowska (jestem przyjacielem obojga baronowstwa) — mówił zniszczony młodzieniec — pragnie zbyć klacz wyścigową. Zaraz pomyślałem, że pan, przy swoich stosunkach,