Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/061

 Książę zerwał się.
 — Milcz! — zawołał. — Wolałbym zdradę najwierniejszych sług, aniżeli podobną niemoc kraju!... Egipt musiałby Asyrji oddać Azję... Ależ w rok później sam wpadłby pod jej jarzmo; bo podpisując hańbę, przyznałby się do bezsilności...
 Chodził wzburzony, a Hiram patrzył na niego z litością, czy współczuciem...
 Nagle Ramzes zatrzymał się przed Fenicjaninem i rzekł:
 — To fałsz!... Jakiś zręczny hultaj oszukał cię, Hiramie, pozorami prawdy, i ty mu uwierzyłeś. Gdyby istniał taki traktat, układanoby go w największej tajemnicy. A w takim razie, jeden z czterech kapłanów, których wymieniłeś, byłby zdrajcą nietylko króla, lecz nawet swoich współspiskowców...
 — Mógł przecie być ktoś piąty, który ich podsłuchiwał — wtrącił Hiram.
 — I tobie sprzedał tajemnicę?...
 — Dziwno mi — rzekł — że książę jeszcze nie poznałeś potęgi złota.
 — Ależ zastanów się, wasza dostojność, że nasi kapłani mają więcej złota, aniżeli ty, choć jesteś bogacz nad bogacze!...
 — Ja jednak nie gniewam się, gdy mi przybędzie drachma. Dlaczego inni mieliby odrzucać talenty?...
 — Bo oni są sługami bogów — mówił rozgorączkowany książę — bo oni lękaliby się ich kary...
 Fenicjanin uśmiechnął się.
 — Widziałem — odparł — wiele świątyń różnych narodów, a w świątyniach duże i małe posągi: drewniane, kamienne, nawet złote. Ale bogów nie spotkałem nigdy...
 — Bluźnierco!... — zawołał Ramzes. — Jam widział bóstwo, czułem na sobie jego rękę i słyszałem głos...
 — Gdzie to było?
 — W świątyni Hator: w jej przedsionku i w mojej celi.