Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/081

 — Więc jeżeli nie masz piętnastu talentów... — przerwał książę.
 Przestraszony Fenicjanin nagle zsunął się z krzesła na podłogę.
 — Kto w tem mieście — zawołał — nie ma pieniędzy na twój rozkaz, synu słońca?... Prawda, że ja jestem nędzarz, którego złoto, klejnoty i wszystkie dzierżawy niewarte twojego spojrzenia, książę. Ale gdy obejdę naszych kupców i powiem, kto mnie wysłał, do jutra wydobędziemy piętnaście talentów choćby z pod ziemi. Gdybyś ty, erpatre, stanął przed uschłą figą i powiedział: „Dawaj pieniędzy!...“ figa zapłaciłaby okup... Tylko nie patrz tak na mnie, synu Horusa, bo czuję ból w dołku sercowym i miesza mi się umysł — mówił błagającym tonem Fenicjanin.
 — No, usiądź, usiądź... — rzekł książę z uśmiechem.
 Dagon podniósł się z podłogi i jeszcze wygodniej rozparł się na krześle.
 — Na jak długo książę chce piętnastu talentów? — zapytał.
 — Zapewne na rok.
 — Powiedzmy odrazu: na trzy lata. Tylko jego świątobliwość mógłby oddać w ciągu roku piętnaście talentów, ale nie młody książę, który codzień musi przyjmować wesołych szlachciców i piękne kobiety... Ach, te kobiety!... Czy prawda, za pozwoleniem waszego dostojeństwa, że książę wziąłeś do siebie Sarę, córkę Gedeona?
 — A ile chcesz procentu? — przerwał książę.
 — Drobiazg, o którym nie mają potrzeby mówić wasze święte usta. Za piętnaście talentów da książę pięć talentów na rok, a w ciągu trzech lat ja wszystko odbiorę sam, tak, że wasza dostojność nawet nie będzie wiedział...
 — Dasz mi dzisiaj piętnaście talentów, a za trzy lata odbierzesz trzydzieści?...