Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/124

Ona zaś otrzymała zapis w Iksinowie, wynoszący kilka tysięcy rubli...
 — Od kogo?...
 — Od jakiegoś majora...
 — Od majora?... — powtórzył Solski. — Za co?...
 Pan Zgierski podniósł brwi, spuścił oczy i wzruszył ramionami.
 Solski doznał uczucia, jakby mu ktoś odwrócił głowę i wskazał nowy widnokrąg. Prawie — zabolało go w szyi.
 — Skąd pan o tem wie? — zapytał Solski.
 — Bawiła tu jakaś pani sędzina z Iksinowa z córką i przyszłym zięciem.
 — Ach!... — szepnął Solski.
 — Poznałem te damy u państwa Korkowiczów i dowiedziałem się kilku szczegółów...
 — Ciekawe! — rzekł Solski. — Cóż jej mogły zarzucić?...
 — Dzieciństwa!... Obie panie, no i pani Korkowiczowa, nie mogą darować pannie Brzeskiej niewinnej kokieterji...
 — Kokieterji?...
 — Och, któraż kobieta jej nie posiada!... — uśmiechnął się Zgierski. — W każdym razie, z tego powodu panna Brzeska musiała opuścić dom państwa Korkowiczów...
 — Myśmy ją stamtąd siłą zabrali — wtrącił Solski.
 — Tak... tak... ale... Z tego też jakoby powodu panna Brzeska wyjechała z Iksinowa...
 — Aż takie szerzyła spustoszenia!... — roześmiał się Solski.
 — Naturalnie dzieciństwa... parafjańszczyzna... — mówił Zgierski. — Bądź jak bądź, trafiło się, że jakiś urzędnik pocztowy w Iksinowie zastrzelił się... Nazywał się oryginalnie: Cynadrowski...
 — Cynadrowski?... Cynadrowski?... — powtórzył Solski, już nie ukrywając wzruszenia. Oparł łokcie na poręczach fotelu, zasłonił rękoma oczy i szepnął: — Cynadrowski?... Aha!... aha!...