Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/055

 Ledwie zamknął drzwi, Madzia zaniepokojona zwróciła się do Ady.
 — Boże, czy pan Stefan nie obraził się?...
 Panna Solska spojrzała na nią zdumiona.
 — Moja Madziu — rzekła — czy ty udajesz, czy... naprawdę nie widzisz?...
 — Czego?... — spytała Madzia.
 — No... tego... tego, że Stefan zawsze chętnie wypełnia twoje zalecenia, ponieważ... są szlachetne — odpowiedziała Ada.
 W godzinę później, przy obiedzie, na którym nie pokazał się Solski, ciotka Gabrjela była bardzo sztywna: zgóry patrzyła na Madzię, nie pytała jej o nic, a zaczepiona przez nią, odpowiadała niechętnie.
 „Pani Gabrjela — myślała przestraszona Madzia — zapewne ma już kogoś na posadę lekarza cukrowni i obraziła się na mnie... Ale niech tam, byle im biedakom co z tego przyszło!... W każdym razie za długo tu mieszkam... Wkrótce cały świat zechce, ażebym prosiła Solskiego o posady, i wkońcu obrzydnę mu tak, jak już dziś jego ciotce... Trzeba stąd uciekać czem prędzej...“