Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 03.djvu/062

 — Pan Norski!... — powtórzyła pani Korkowiczowa, rozkosznie zawieszona u ramienia młodego człowieka.
 — Szwa... to jest przy... — wtrącił oszołomiony pan Korkowicz.
 Pani odwróciła głowę i przeszyła męża tak rozpaczliwem spojrzeniem, iż ten zaprzysiągł sobie milczeć.
 — Musiałem palnąć jakieś głupstwo? — szepnął mimo to Korkowicz do Zgierskiego.
 — Ach!... — oburzył się Zgierski, słodko przymykając oczki.
 W sali zrobiło się cicho, później — tu i owdzie zaczęto szeptać.
 — Cóżto znowu?...
 — Jeszcze nikogo nie prezentowano w taki sposób.
 — Myślałby kto, że królewicza sprowadzili...
 Lecz szmer umilkł. Norski był tak piękny, że mamy i ciocie, przypatrzywszy mu się, pohamowały wybuch oburzenia, a córki i siostrzenice były gotowe przebaczyć mu wszystko.
 — Piękny jak grzech śmiertelny! — rzekła pełnoletnia emancypantka do osiemnastoletniej turkawki z szafirowemi oczyma.
 Turkawka nie odpowiedziała nic, ale serce jej gwałtownie biło.
 Po odbyciu szczegółowej prezentacji i wymianie grzeczności z najpoważniejszemi damami, Norski nagle przeszedł w kierunku fortepianu. Obecnym zdawało się, że w tej chwili fortepian i grupa, siedząca obok niego — rzucają blaski.
 — Kto tam siedzi?...
 — Linka i Stasia Korkowiczówny.
 — A z kim on tak rozmawia?...
 — Z guwernantką Korkowiczów.
 — Kto ona jest?... Jak się nazywa?...
 Kilkuminutowa rozmowa Norskiego wystarczyła do zwrócenia powszechnej uwagi na Madzię, której dotychczas nikt