Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 02.djvu/044

 — Jakto, nie wyszłabyś nawet za Krukowskiego? — rzekła panna Eufemja.
 — Za nikogo — odparła Madzia tonem tak szczerym, że panna Eufemja nie mogła powstrzymać się od ucałowania jej na środku miasta.
 — Więc co masz mi powiedzieć?... Czy zostawiłaś kogo w Warszawie?... — spytała panna Eufemja.
 Madzi wystąpił na twarz delikatny rumieniec.
 — Moja Femciu — odparła — daję ci słowo, że o nikim nie myślę... o nikim w świecie... — dodała. — Chcę ci tylko coś zaproponować. Ale że teraz nie mamy czasu, więc przyjdź do nas po obiedzie.
 W tej chwili minął obie panny w odległości kilku kroków pan Miętlewicz, któremu towarzyszył młody człowiek w pocztowym uniformie. Zdawali się być wzburzeni i rozmawiali tak głośno, że Madzia usłyszała kilka wyrazów:
 — Więc mówisz, że nie?... — pytał młody człowiek.
 — Ależ, jak Pana Boga kocham, tak nie! — odpowiedział Miętlewicz.
 Panna Eufemja zamyśliła się. Potem roześmiała się nienaturalnym głosem i prędko rzekła do Madzi:
 — Odpowiedz: tak, czy — nie?...
 — O czem mówisz? — zdziwiła się Madzia.
 — Tak, czy nie?... — nalegała panna Eufemja, niecierpliwie tupiąc drobną nóżką.
 — Więc: nie — odparła Madzia.
 — Tak i ja sądzę — rzekła panna Eufemja. — Podli są mężczyźni!... z wyjątkiem ludzi, zajmujących bardzo skromne stanowiska — dodała z lekkiem westchnieniem. — No, ale bądź zdrowa!...
 Madzia nie mogła wyjść z podziwu. Lecz, że w tej chwili jej myśl była zajęta projektem szkoły elementarnej, więc zapomniała o dziwnem zachowywaniu się panny Eufemji, nawet o niej samej.