Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/022

 — Nie, ale o tem, że kobiety powinny na siebie pracować, że nie powinny zanadto rozczulać się i że powinny być we wszystkiem takie jak mężczyźni: takie mądre, takie odważne... Ale zdaje mi się, że właśnie idzie tu panna Howard.
 — Przyjdź do mnie, Madziu, po szóstej, dam ci robotę — rzekła, śmiejąc się, pani Latter.
 Panienka znikła we drzwiach, prowadzących do poczekalni, a tymczasem środkowe drzwi otworzyły się gwałtownie i stanęła w nich słuszna dama, w czarnej sukni. Miała długą twarz jednostajnie różowej barwy, włosy płowe jak woda wiślana podczas przyboru i figurę o tyle gładką, o ile wyprostowaną. Zwysoka kiwnęła głową pani Latter i rzekła kontraltem:
 — Pani chciała się ze mną widzieć?... — Powiedziała to tonem, poza którym czuć było frazes:
 „Kto chce widzieć się ze mną, mógłby przyjść do mnie.“
 Pani Latter posadziła nauczycielkę na kanapie, sama usiadła na fotelu i ściskając pannę Howard za długie ręce, rzekła serdecznym tonem:
 — Chciałam z panią porozmawiać, panno Klaro. Przedewszystkiem jednak proszę, ażeby pani nie posądzała mnie o zamiar obrażania jej...
 — Nie przypuszczam, ażeby ktokolwiek miał prawo obrażać mnie — odpowiedziała panna Howard, cofając z rąk przełożonej swoje ręce, które w tej chwili okryły się chłodną wilgocią.
 — Ja bardzo szanuję, panno Klaro, zdolności pani... — mówiła pani Latter, patrząc w blade oczy nauczycielki, na której czole ukazała się zmarszczka.
 — Podziwiam wiedzę pani, pracę, sumienność...
 Różowe oblicze panny Howard zaczęło się chmurzyć.
 — Szanuję charakter pani, wiem o ofiarach, jakie pani ponosi na cele ogólne...
 Twarz panny Howard pochmurniała coraz bardziej.
 — Z przyjemnością czytuję doskonałe artykuły pani...