Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/142

 — Dałby Bóg, żeby tak nie było — rzekł Chodzik — ale Maxtlę musimy wybadać.
 — Może wrócić do posady i zabrać obydwóch ptaszków natychmiast!
 — Nie, panie Mateuszu, to na nic, ich tam za dużo i nie damy rady. Teraz najlepiej wrócić do miasta i iść spać.
 — Spać! — zdziwił się Mateusz. — A ptaszki pofruną.
 — Nie pofruną! — zapewnił Chodzik. — Jutro rano będziemy mieli z pewnością wizytę senora Tejady, a wtedy będzie można ich złapać.
 — Czy sądzisz, że i Maxtla się zjawi?
 — Tego nie wiem, ale jeden doprowadzi do drugiego, a obaj do uwięzionego Fernanda i do Piotrusia. Już ja się o to postaram.
 — A don Carlosa nie uprzedzimy o jego synu?
 — Dziś już będzie za późno, a zresztą przedtem należy wszystko opowiedzieć panu doktorowi.
 — Masz rację, Chodziku, najpierw zaczniemy od doktora, i on nam najlepiej