Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/011

 — Słyszałem!... Osnuły się wtedy góry i wąwozy mgłą siną, po wierzchołkach poszły szumy...
 — To był wiatr.
 — Nie, nie było wtedy wiatru, i drzewa nawet nie szeleściły, a góry poczęły grać potężnie i dziko. Tak śpiewały duchy.
 Młody Indjanin począł zlekka powstrzymywać konia.
 — A gdzie to było?
 — O, niedaleko, w następnym wąwozie.
 Guati powstrzymał konia.
 — Dziwnie jestem dziś zmęczony i jakby rozbity — rzekł niedbale — muszę odpocząć. Znam tu niedaleko pieczarę, więc legnę trochę. Brat Azupetl sam zapoluje. Ma oko celne i rękę pewną, nie potrzebuje pomocy brata.
 Azupetl nieznacznie się uśmiechnął.
 — Ale ja mogę nierychło powrócić.
 — Guati zna drogę. Choćbyśmy się zminęli, powróci. Jak odpocznie, zapoluje w innej stronie.
 — Niech tak się stanie, jak brat chce.