Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/117

 — Lepiej, niż się wszyscy spodziewali. Ja sam się dziwię, że z tego wyszedł cało.
 — Drogo opłacił swój wybryk!
 Guttorm patrzył przez chwilę przed siebie.
 — Jeszcze taki młody... zauważył.
 — Więc to ma być wytłumaczeniem? — zawołała. — Nie, on nie ma charakteru! Nie można mu zaufać!
 Guttorm oparł łokcie o stół, wziął do reki książkę i zaczął czytać. Ale udawał tylko, bo po chwili odezwał się:
 — Mówią, że całkiem przyjdzie do zdrowia!
 Teraz Karen wzięła również książkę.
 — To bardzo dobrze! — odrzekła. — Chłopak śliczny, coprawda. Niechże mu Bóg da opamiętanie!
 Czytali przez czas jakiś, nakoniec Guttorm obrócił kartkę i powiedział:
 — Uważałaś, że ani razu na nią nie spojrzał?
 — Zauważyłam to. Siedział, jak trusia, póki nie wyszła.
 Kilka minut trwało milczenie, potem ozwał się Guttorm:
 — Myślisz, że o niej zapomni?
 — Byłoby to najlepsze!
 Guttorm czytał dalej, żona także, obracając kartkę po kartce.
 — Nie podoba mi się, że Ingrid tak długo u niej wysiaduje! — ozwała się Karen.
 — Synnöwe nie ma prócz niej innego towarzystwa!