Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/066

 Klasnęła w dłonie, chcąc zwrócić jej uwagę, ale tamta nie podniosła oczu. Wówczas Ingrid rozśmiała się wesoło.
 — Założę się, że zataiłaś coś przedemną, co się w tych dniach stało.
 — Co powiadasz? — spytała Synnöwe niepewnym głosem.
 — Nie jesteś zła o to, że Torbjörn tańczy?
 Nie było odpowiedzi. Ingrid roześmiała się głośno, a potem objęła przyjaciółkę za szyje i szepnęła jej do ucha:
 — Jesteś zła, że on tańczy... z innemi, nie z tobą!
 — Co za głupstwa pleciesz, Ingrid! — powiedziała Synnöwe, odsunęła ją i wstała. Ingrid poszła za jej przykładem.
 — To prawdziwa szkoda, moja Synnöwe, że ty nie umiesz tańczyć! — zawołała wesoło. — Wielka szkoda! Czekaj, ja cię zaraz nauczę!
 Objęła Synnöwe w pół.
 — Czego ci się zachciewa? — broniła się.
 — Nauczę cię tańczyć, byś się nie smuciła, gdy tańczy z innemi.
 Synnöwe musiała się roześmiać, chociaż uczyniła to z przymusem.
 — Ktoś może zobaczyć! — powiedziała.
 — Niech ci Bóg da zdrowie, chociaż mówisz głupstwa! — odparła Ingrid, zaczęła nucić skoczną melodję i obracała w jej takt Synnöwe.