Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/018

 — Ludzie powiadają, — zauważył od niechcenia Aslak, — że jest zaręczony z Synnöwe Solbakken! — i dodał: — Ale ludzie gadają często głupstwa!
 Torbjörn nie zrozumiał dobrze, co mówi Aslak, ale mimo to zarumienił się po uszy.
 Usłyszawszy tę uwagę, zeszedł z ławki, wziął katechizm i zaczął się uczyć.
 — Dobrze robisz! — powiedział Aslak. — Pocieszaj się słowem bożem, bo i tak jej nigdy nie dostaniesz!
 Minęło z pół tygodnia i Torbjörn sądził, że ta niedzielna sprawa poszła w zapomnienie. Pewnego dnia spytał matki pocichu — wstydził się bowiem...
 — Mamo! Kto to jest ta Synnöwe Solbakken?
 — To mała dziewczynka, która kiedyś będzie właścicielką Solbakken.
 — Czy ona ma drewnianą spódnicę? — spytał już śmielej.
 Matka spojrzała nań zdumiona.
 — Co to znaczy? — spytała.
 Uczuł, że powiedział głupstwo i zamilkł.
 — Niema chyba na świecie, mówiła matka, piękniejszego dziecka. To jest nagroda Pana Boga za to, że zawsze jest dobra, grzeczna i pilnie się uczy.
 Nareszcie dowiedział się.
 Pewnego dnia pracował Sämund z Aslakiem w polu. Za powrotem do domu, rzekł do syna: