Ta strona została uwierzytelniona.
Str. 134. Szatę wroną,
Włóż o Safo — i bij oto,
W płacz serdeczny nad Koroną.
- Dosłownie wyjątek ów z wiersza Kacpra Miaskowskiego »Na rozruch domowy« brzmi jak nastęstępuje:
- Słowiańska Safo! połóż lutnię złotą,
- Już nie kochanka opiewaj z pieszczotą,
- Ale włożywszy na pierś szatę wroną:
- Płacz nad Koroną.
Str. 147. Niegdyś Mieszka dłoń pobożna,
Bóstwa pogan tu topiła.
- O jeziorze świętem w Wielkopolsce, po dziś dzień przechowuje się tradycya, że w niem odbył się chrzest Polski. Mieczysław I — podług legendy — walił tu i strącał do topieli bogi pogańskich Słowian. Stąd poszła nazwa jeziora, uświęconego najważniejszym aktem w dziejach Polski.
Str. 153. Wskrześ ją słowem pełnem siły
Czarodziejski nasz Bojanie.
- Bojan — podług podania — najstarszy wieszcz słowiański.
Str. 154. W cnotach rosły tutaj domy,
Cne Bonary, Odrowąże.
- Zamożna rodzina Bonarów, osiadła od XIII wieku w Krakowie, słusznie chlubić się może szeregiem dobrze zasłużonych niebu i ojczyźnie synów. Z tejto rodziny wyszedł Izajasz, zakonnik reguły Augustyanów, policzony w poczet błogosławionych; Jan, żupnik krakowski i doradca króla Zygmunta I, cieszący się pełnem jego zaufaniem; Seweryn, orędownik i mecenas piśmiennictwa ojczystego i w. i. Rodzina ta wygasła przy końcu XVI wieku. — Odrowąże słynęli z cnót i świątobliwości. Sławny
