Strona:PL Barczewski - Kiermasy na Warmji.djvu/96

łej dłoni i każdy paluszek poruszając przy takich słowach:
 — Kaśku, tu (w dłoni) seroczka krupki warzuła; tamu (paluszkowi) dała, tamu dała, tamu (ostatniemu) łepek lurwała i do nieba poleciała.
 Dziecko wesołe mile patrzy na tą całą procedurę, spogląda raz w niebo wypogodzone, raz na ciotkę Lucę szczęśliwą jak aniół stróż nad grzecznem dzieckiem. Kaśka chce się oczywiście czego spytać — ale jeszcze nie może... i trzepie się, jak młody ptaszek na gałązce.
 Za to Finka i Joanka, Slaśka i Baśka, Dośka i Waleśka i... jeszcze ich więcej — pytają się:
 — Ciotko, czy i my przydziam do nieba?
 — Przydzieta — pochwala zawsze miła ciotka Luca — jano bądźta grzeczne, pobożne i posłuszne.
 — A czy to daleko do nieba?
 — Moje dzieci — dodaje ciotka — do nieba wysoko i daleko, daleko...
 A siuła lát trzeba jiść do niego? — pytają dzieci.
 — Gwáłt — odpowiada ciotka Luca — já już jida sietomdziesiąt lát, a zawdy gwáłtam, i zawdy sama, a jeszcze nie zaszłam... Kiedy zájda jano Bóg sám zie. Bądźta bogobojne, a zajdzieta i wy.
 Podobnie chłopcy „kiele“ dziadka, zadają mu różne zapytania a on odpowiada i znów pyta.
 — Michałku poziedz że mi, czego brák wszystkiego na przykład do woza?
 Michałek „zie“ i śmiało odpowiada, a wszyscy ciekawie słuchają.
 Do woza brák: — ale nie wie jak tu zacząć?
 — Dziádku já ziam! — prysnął mały Maciek.
 — Dziádku já też — powoli-dodaje Kubal.
 Ale dziadek się uparł na Michałka i rzecze:
 — Dájtaż mu pokój, łon też zie i pozie wáma wyraźnie choc pomału.
 W tem Michałek wydając głos pewien siebie liczy głośno:
 — Do jednego woza náleżą sztery koła, dwa łosie, jedna dyślá, dwoje drábzi;