rzystwie za jedną z najlżejszych kobiet, żywiła dla margrabiego d’Aiglemont uczucie trwające lat dziesięć. Od wyjazdu margrabiego do kolonij, oszalała dla Lucjana, i odebrała go księżnej de Maufrigneuse, nie znając, jak nikt w Paryżu zresztą, miłości Lucjana do Estery. W wielkim świecie, jeden stosunek stwierdzony niszczy reputację kobiety bardziej niż dziesięć tajemnych miłostek; tem bardziej dwa takie stosunki! Mimo to, ponieważ nikt nie żądał od pani de Sérizy rachunków, historyk nie może ręczyć za dwa jedynie wyłomy w jej cnocie. Była to blondynka średniego wzrostu, zakonserwowana tak jak to bywa u blondynek, to znaczy wyglądająca ledwie na trzydzieści lat, wiotka a nie chuda, biała, z popielatemi włosami; stopy, ręce, ciało arystokratycznie wykwintne; sprytna jak prawdziwa Ronquerolles, tem samem równie zła dla kobiet jak dobra dla mężczyzn. Wielki majątek, wysoka pozycja męża, jak również brata, margrabiego de Ronquerolles[1], chroniły ją od upokorzeń, któremi świat byłby z pewnością w tych okolicznościach napoił inną kobietę. Miała wielką zaletę: była szczera w zepsuciu, przyznawała się do kultu dla obyczajów Regencji. Otóż, w czterdziestu dwu latach, kobietę tę, dla której mężczyźni byli dotąd miłemi zabawkami i która szafowała swą miłością jedynie dlatego iż widziała w niej środek panowania, ogarnęła, na widok Lucjana, namiętność, podobna tej jaką baron de Nucingen rozgorzał do Estery. Pokochała wówczas, jak to odgadła Azja, pierwszy raz w życiu. Te przesunięcia młodości częstsze są niżby się myślało u Paryżanek, u wielkich dam, i powodują niezrozumiałe upadki niektórych cnotliwych kobiet w chwili gdy dosięgają portu czterdziestki. Księżna de Maufrigneuse była jedyną powiernicą tej straszliwej i pełnej namiętności, której upojenia, od dziecięcych wzruszeń pierwszego uczucia aż do przepastnych oszołomień rozkoszy, czyniły Leontynę szaloną i nienasyconą.
Prawdziwa miłość, jak wiadomo, jest bezlitosna. Odkrycie ist-
- ↑ Księżna de Langeais.
