Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/130

jących nałogów; ma, jak mi tłómaczyłeś, wszystkie negatywne przymioty znośnego męża; ale... jakie przy tem wszystkiem ale? Otóż droga mamo, nie ma żadnego zajęcia! Jesteśmy razem cały boży dzień... Czy uwierzysz, że dopiero w nocy, kiedy na pozór jesteśmy najbliżej, czuję się najswobodniejsza? Jedynie jego spoczynek jest moją ucieczką, wolność moja zaczyna się gdy on zasypia. Nie, ta zmora doprowadzi mnie do choroby! Nigdy nie jestem sama. Gdyby pan de Fischtaminel był jeszcze zazdrosny, miałabym bodaj rozrywkę. Byłaby wtedy walka, komedja, dramat; ale w jaki sposób trucizna zazdrości mogłaby zrodzić się w jego duszy? nie opuścił mnie ani na chwilę od ślubu. Nie czuje najmniejszego wstydu aby się kłaść na kanapie i trwać tak całemi godzinami.
 „Dwaj skazańcy przykuci do jednego łańcucha nie nudzą się: mogą układać plany ucieczki; ale my nie mamy najmniejszego tematu, powiedzieliśmy sobie wszystko. Doszło do tego, że musiał zacząć rozprawiać ze mną o polityce! Ale i polityka się wyczerpała, wobec tego, że Napoleon, zmarł, jak wiadomo, na moje nieszczęście na wyspie św. Heleny.
 „Pan de Fischtaminel głęboko nienawidzi książek. Gdy widzi że czytam, zbliża się i pyta dziesięć razy w ciągu pół godziny: Nineczko, złoto, prędko skończysz?
 „Chciałam nakłonić tego dobrodusznego kata na codzienną jazdę konną, poruszyłam nawet najwyższy wzgląd czterdziestoletnich mężczyzn: zdrowie! Ale odpowiedział, że, spędziwszy dwanaście lat na koniu, czuje potrzebę wypoczynku.
 „Mój mąż, droga mamo, to człowiek, który zaprząta sobą drugich, zużywa siły otoczenia, ma nudę żarłoczną: chce aby osoby które bywają u nas zabawiały go. Doprowadził do tego, że, po pięciu latach małżeństwa, nie mamy nikogo: zjawiają się tylko ludzie, których intencje są wyraźnie sprzeczne z jego honorem, i którzy starają się, bez powodzenia zresztą, zabawić męża, aby kupić sobie prawo nudzenia jego żony.
 „Pan de Fischtaminel, droga mamo, otwiera, pięć lub sześć