Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/272

 — Matka!... wykrzyknęła baronowa. Czyż twoja matka jest taka zła?
 — Biła mnie ciągle! Nie wiem czemu, ale ojciec i mama ciągle się kłócili z mojego powodu...
 — Nigdy ci więc nie mówiono o Bogu? wykrzyknęła baronowa.
 Dziewczynka otwarła szeroko oczy.
 — A, tata i mama mówią często: „Szlakby trafił Pana Boga!...“ odparła z rozkoszną naiwnością.
 — Nie widziałaś nigdy kościoła? nie przyszło ci nigdy na myśl tam wejść?
 — Kościół?... A, Notre-Dame, Panteon, widziałam to zdaleka, kiedy ojciec brał mnie do Paryża; ale to rzadko. Na przedmieściu niema takich kościołów.
 — Na jakiem przedmieściu mieszkaliście?
 — Na przedmieściu...
 — Jakiem przedmieściu?
 — No, na ulicy de Charonne, proszę pani...
 Mieszkańcy przedmieścia Saint-Antoine nigdy nie nazywają inaczej tej sławnej dzielnicy jak przedmieściem. Dla nich to jest uosobione przedmieście, jedyne przedmieście, i nawet fabrykanci rozumieją pod tem słowem specjalnie przedmieście Saint-Antoine.
 — Nigdy ci nie mówiono co jest dobre a co złe?
 — Mama biła mnie, kiedy robiłam coś nie tak jak chciała...
 — Ale czy nie wiedziałaś, że popełniasz zły uczynek opuszczając rodziców aby żyć ze starcem?
 Atala Judici spojrzała dumnie na baronową i nie odpowiedziała nic.