Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/75

 — Jeżeli go tak kochasz, rzekła poważnie baronowa, i jeśli on istnieje, byłabyś ciężko winną wobec niego. Nie wiesz, co to kochać.
 — Wszystkie umiemy ten fach od samego przyjścia na świat! rzekła kuzynka.
 — Nie, są kobiety, które kochają a zostają egoistkami, i ty jesteś z takich.
 Kuzynka spuściła głowę; spojrzenie jej przejęłoby dreszczem tego na kogoby padło; ale patrzała na swoją igłę.
 — Gdybyś nam przedstawiła swego rzekomego wielbiciela, Hektor mógłby znaleźć dlań jakieś miejsce i pomóc do karjery.
 — To niepodobna, odparła Bietka.
 — Czemu?
 — To taki niby-Polak, wygnaniec...
 — Spiskowiec!... wykrzyknęła Hortensja. Jakaś ty szczęśliwa!... Miał jakieś przygody?
 — Oczywiście! bił się za Polskę. Był profesorem w gimnazjum, którego uczniowie rozpoczęli powstanie, a ponieważ umieścił go tam Wielki Książę Konstanty, nie może liczyć na łaskę.
 — Profesorem czego?
 — Sztuk pięknych!
 — I po klęsce przybył do Paryża?
 — W r. 1833, przebywszy Niemcy pieszo.
 — Biedny chłopiec! Ile ma lat?...
 — W chwili powstania miał ledwie dwadzieścia cztery, obecnie ma dwadzieścia dziewięć...
 — Piętnaście lat mniej od ciebie, rzekła baronowa.