Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/174

Déjazet, na domowy użytek. Paradna dziewczyna! oto bilecik który zastałem wczoraj wieczór:
 „Mój dobry staruszku, rozbiłam namioty przy ulicy Chauchat. Postarałam się osuszyć mury przy pomocy paru przyjaciół. Możesz przyjść kiedy zechcesz; Agar czeka swego Abrahama.“
 Heloiza opowie mi wszystko, bo zna ten cygański światek na palcach.
 — Hm, baron zniósł bardzo dobrze tę niespodziankę, odparła Bietka.
 — Niepodobna! odparł Crevel przerywając swą przechadzkę, podobną do ruchu wahadła u zegara.
 — P. Hulot jest nieco w wieku, zauważyła złośliwie Bietka.
 — Znam go, odparł Crevel; ale my obaj jesteśmy do siebie podobni pod pewnym względem: Hulot nie potrafi się obejść bez kobiety. Byłby zdolny wrócić do żony, mruknął. To byłaby dla niego nowość, ale wówczas djabliby wzięli zemstę. Uśmiechasz się, Elżbieto... hoho, czyżbyś coś wiedziała?...
 — Śmieję się z pańskiego konceptu, odparła Elżbieta. Owszem, Adelina jest jeszcze dość piękna, aby mogła budzić namiętności; kochałabym się w niej, gdybym była mężczyzną.
 — Czem skorupka nasiąknie! wykrzyknął Crevel; ty sobie drwisz ze mnie, Bietko! Baron musiał sobie znaleźć jakąś pociechę.
 Elżbieta skinęła twierdząco głową.
 — To szczęściarz! z dnia na dzień zastąpić Józefę!