Strona:PL Balzac - Kobieta trzydziestoletnia.djvu/167

rączkami wspaniałą szyję Heleny, niby młody lewek bawiący się z matką.
 — I nie nudzisz się? wykrzyknął generał oszołomiony egzaltacją córki.
 — Owszem, rzekła; na lądzie, kiedy się tam znajdziemy; ale i tam nigdy nie rozstaję się z mężem.
 — Ale ty lubiłaś zabawy, bale, muzykę?
 — Muzyka, to jego głos; zabawy, to stroje które obmyślam dla niego. Kiedy jakaś suknia mu się podoba, czyż to nie jest tak, jakby cały świat mnie podziwiał? Dlatego jedynie nie rzucam w morze tych djamentów, tych naszyjników i djademów, tych bogactw, kwiatów, arcydzieł sztuki któremi mnie obsypuje. „Heleno, mówi, skoro nie możesz bywać w świecie, chcę aby świat przyszedł do ciebie“.
 — Ależ na tym statku są mężczyźni, ludzie zuchwali, groźni, których namiętności...
 — Rozumiem cię, ojcze, rzekła z uśmiechem. Uspokój się. Nigdy cesarzowa nie była otoczona większą czcią. Ci ludzie są zabobonni, wierzą że ja jestem opiekuńczym duchem statku, wypraw, powodzenia. Ależ on jest ich bogiem! Jednego dnia, jeden raz, majtek pewien uchybił mi... w słowach, dodała śmiejąc się. Nim Wiktor zdążył się o tem dowiedzieć, załoga sama rzuciła go w morze, mimo mego przebaczenia. Kochają mnie jak swego dobrego anioła, pielęgnuję ich w razie choroby, miałam szczęście ocalić kilku od śmierci, czuwając nad nimi z oddaniem kobiety. Ci biedni ludzie to wraz olbrzymy i dzieci.
 — A kiedy przychodzi do bitwy?
 — Przywykłam, odparła. Drżałam jedynie pierwszy raz... Teraz dusza moja nawykła do tych niebezpieczeństw... a nawet... Jestem twoją córką, kocham je.
 — A gdyby on zginął?
 — I jabym zginęła.
 — A twoje dzieci?