Strona:PL Balzac - Kobieta trzydziestoletnia.djvu/150

spłacę dwóch godzin istnienia, jakie mi sprzedał twój ojciec, jeśli odtrącę twą ofiarę?
 — Więc i ty mnie odpychasz! krzyknęła Helena z akcentem, który rozdarł wszystkie serca. Żegnajcie tedy wszyscy, idę umrzeć.
 — Co to znaczy? wykrzyknęli wraz ojciec i matka.
 Zamilkła i spuściła oczy, zapytawszy margrabiny wymownem spojrzeniem. Od chwili gdy generał i jego żona próbowali zwalczyć, słowem lub czynem, dziwny przywilej, jaki banita zdobył sobie zostając wśród nich, i odkąd nieznajomy zwrócił na nich oszałamiający blask swoich oczu, owładnęła mmi dziwna niemoc. Zdrętwiały rozsądek próżno silił się odeprzeć nadprzyrodzoną siłę, pod którą się uginali. Powietrze stało się im ciężkie, z trudnością oddychali nie mogąc winić tego który ich tak dławił, mimo iż jakiś wewnętrzny głos mówił im że ten potężny człowiek jest przyczyną ich niemocy. Wśród tej agonji moralnej, generał zrozumiał, że pierwszem jego zadaniem jest wpłynąć na chwiejący się rozsądek córki: ujął ją wpół i odciągnął od mordercy.
 — Drogie dziecko, rzekł zcicha, jeżeli jakaś dziwna miłość zrodziła się nagle w twem sercu, twoje niewinne życie, twoja czysta i pobożna dusza za wiele dały mi dowodów twego charakteru, abym nie wierzył że masz w sobie na tyle siły, aby pokonać to szaleństwo. Musi być w tem jakaś tajemnica. Słuchaj, moje serce jest pełne pobłażania, możesz mu wszystko wyznać. Gdybyś je nawet miała rozedrzeć, potrafię, dziecko, zdławić swoje cierpienia i dochować ci niezłomnego sekretu. Powiedz, czy jesteś zazdrosna o nasze przywiązanie do braci lub do młodszej siostry? Czy kochasz nieszczęśliwie kogo? Czy ci źle tutaj? Mów, wytłumacz mi przyczyny, które ci każą opuścić rodzinę, porzucić ją, pozbawić ją jej największego uroku, opuścić matkę, braci, siostrzyczkę.
 — Ojcze, odparła, nie jestem zazdrosna o nikogo, ani nie kocham się w nikim, nawet w twoim przyjacielu panu de Vandenesse.
 Margrabina zbladła. Córka, która patrzała na nią, umilkła.