Wstąpienie na tron Karola X-go podniosło jeszcze fawor rodziny księcia de Chaulieu, którego najstarszy syn, książę de Rhetoré, spotykał często Filipa u Tulji. Pod Karolem X-ym, starsza gałęź Burbonów mniemała iż na dobre usadowiła się już na tronie, i poszła za radą, jaką dawał już wprzódy marszałek Gouvion-Saint-Cyr, starając się przywiązać do siebie wojowników cesarstwa. Filipa, który niewątpliwie poczynił cenne rewelacje co do spisków w latach 1820 i 1822, mianowano podpułkownikiem w pułku księcia de Maufrigneuse. Ten uroczy wielki pan czuł się poniekąd w obowiązku popierać człowieka, któremu był swego czasu zdmuchnął Marjetę. Balet nie był zupełnie obcy tej nominacji. Zresztą, tajna przyboczna rada Karola X postanowiła poufnie, iż byłoby wskazane, aby następca tronu zdradzał lekkie tendencje liberalne. Imć Filip, stawszy się poniekąd pupilem księcia de Maufrigneuse, dostąpił zaszczytu, iż przedstawiono go nietylko następcy ale i następczyni tronu, która lubiła szorstkie charaktery żołnierskie i chwatów znanych z wierności. Filip przeniknął trafnie rolę Delfina i skorzystał z pierwszego fajerwerku tego udanego liberalizmu, aby uzyskać stopień adjutanta przy jednym z marszałków, dobrze notowanym u dworu. W styczniu 1827, Filip, który przeszedł w randze podpułkownika do gwardji, do pułku którym wówczas dowodził książę de Maufrigneuse, poprosił o szlachectwo. Za Restauracji uszlachcenie stało się niemal zwyczajowem prawem dla nie-szlachty służącej w gwardji. Pułkownik Bridau, który świeżo nabył majętność Brambourg, postarał się o przywilej majoratu z hrabiowskim tytułem. Uzyskał tę łaskę spożytkowując swoje stosunki w najwyższem towarzystwie, gdzie występował z przepychem pojazdów i liberji, słowem we wszystkich splendorach wielkiego pana. Z chwilą gdy Filip, podpułkownik najpiękniejszego pułku gwardji, ujrzał swoje nazwisko w almanachu Królewskim pod mianem hrabiego de Brambourg, zaczął pilnie uczęszczać do domu generał-porucznika artylerji, hrabiego de Soulanges, starając się o względy najmłodszej córki, panny Amelji de Soulanges. Nienasycony w ambicji
