Strona:PL Balzac - Kawalerskie gospodarstwo.pdf/257

ale, dla kogoś patrzącego głębiej, każdy z nich grał tylko przybraną rolę.
 Skoro podano deser, Filip rzekł:
 — Napełnijcie szklanki, przyjaciele. Proszę o pozwolenie wzniesienia pierwszego toastu.
 — Powiedział przyjaciele, nie napełniaj swojej, rzekł Renard Maxowi do ucha.
 Max nalał sobie wina.
 — Niech żyje Wielka Armja! wykrzyknął Filip ze szczerym zapałem.
 — Niech żyje! powtórzono jednogłośnie okrzyk, aż sala odebrzmiała.
 W tej chwili ujrzano w progu sali jedenastu prostych żołnierzy, wśród których znajdowali się Benjamin i Kuski. Wszyscy powtórzyli: „Niech żyje Wielka Armja!“
 — Wejdźcie, dzieci, będziemy pili jego zdrowie, rzekł major Potel.
 Starzy żołnierze weszli i zajęli miejsce stojąc za oficerami.
 — Widzisz tedy, że on nie umarł! rzekł Kuski do dawnego sierżanta, który zapewne opłakiwał agonję cesarza, wreszcie zakończoną.
 — Proszę o drugi toast, rzekł major Mignonet.
 Puszczono w obieg półmiski z deserem dla nabrania kontenansu. Mignonet podniósł się.
 — Zdrowie tych, którzy próbowali wrócić tron jego synowi! rzekł.
 Wszyscy, z wyjątkiem Maksencjusza, skłonili się w stronę Filipa Bridau, wyciągając kieliszki.
 — Proszę o głos, rzekł Max, wstając.
 — Max, Max mówi! wołano zewnątrz sali.
 Głębokie milczenie zapanowało w sali i na placu; charakter Gileta pozwalał się spodziewać prowokacji.
 — Obyśmy mogli wszyscy spotkać się w podobnym dniu, na rok przyszły.