Strona:PL Balzac - Historia wielkości i upadku Cezara Birotteau.djvu/293

parasol u drzwi. Zbogacony malarz, widząc że woda ścieka na posadzkę pięknej jadalni, gdzie śniadał wraz z żoną, przyjął go opryskliwie.
 — No co, cóż pan tam powie, mój Birotteau? rzekł twardo, tonem jaki ma wielu ludzi dla natrętnych żebraków.
 — Jakto? zięć panu nic nie mówił...
 — Co takiego, rzekł Lourdois zniecierpliwiony, przypuszczając jakąś prośbę.
 — Aby się pan zechciał zjawić u niego o wpół do dwunastej, dla pokwitowania mi całkowitej wierzytelności?
 — A, to co innego, niechże pan raczy usiąść, panie Birotteau, i zje coś z nami...
 — Niech-że pan nam zrobi tę przyjemność i podzieli nasze śniadanie.
 — Zatem interesy idą dobrze, spytał Lourdois.
 — Nie, panie, trzeba mi było zadowolić się na śniadanie kawałkiem chleba spożywanym w biurze aby zebrać trochę pieniędzy; ale z czasem mam nadzieję wyrównać szkody jakie wyrządziłem moim bliźnim.
 — Doprawdy, rzekł malarz pokojowy łykając tartynkę z pasztetem, pan jest honorowy człowiek.
 — A co robi pani Birotteau? rzekła pani Lourdois.
 — Prowadzi książki i kasę u Anzelma Popinot.
 — Biedni ludzie, szepnęła pani Lourdois do męża.
 — Gdybyś pan mnie potrzebował, drogi panie Birotteau, niech pan do mnie zajdzie, mógłbym panu dopomóc...
 — Potrzebuję pana o jedenastej godzinie, rzekł Birotteau odchodząc.
 Ten pierwszy rezultat dodał odwagi bankrutowi, nie zwracając mu wszakże spokoju; żądza odzyskania honoru owładnęła bez miary jego życiem; stracił w zupełności kwitnącą cerę jaka niegdyś stroiła mu policzki; oczy jego przygasły, twarz się zapadła. Kiedy dawni znajomi spotykali Cezara o ósmej rano lub nad wieczo-