townych wzruszeń i przypłaca je ciężką chorobą. Niektóre zdolne są wręcz popaść w szaleństwo. Bywały wypadki, że kobiety, pod pierwszem wrażeniem, odbierały sobie życie, lub umierały nagłą śmiercią, nie przypuszczamy zaś byś pragnął śmierci pięknej grzesznicy.
Bądź co bądź, najładniejszej, najtkliwszej ze wszystkich władczyń Francji, uroczej i nieszczęśliwej Marji Stuart, widok śmierci Rizzia, który zginął prawie w jej ramionach, nie przeszkodził pokochać hrabiego Bothwela; ale to była królowa, a królowe są to natury pod każdym względem odrębne.
Przypuśćmy jednak, że kobieta, której portret zdobi pierwsze Rozmyślanie, jest Marją Stuart w minjaturze, i pospieszmy podnieść zasłonę dla pokazania piątego aktu wielkiego dramatu, zwanego Małżeństwem.
Perypetja małżeńska może wybuchnąć przy lada okazji; tysiąc nieprzewidzianych wypadków może ją wywołać. Raz będzie to chusteczka, jak w Murzynie weneckim, to pantofle, jak w Don Juanie, to znów pomyłka, która sprawi iż żona twoja wykrzyknie: „Drogi Alfonsie!“ zamiast „drogi Adolfie!“ Wreszcie, niekiedy sam mąż, spostrzegłszy iż żona się zadłuża, odszuka najpoważniejszego z wierzycieli i sprowadzi go do domu, umyślnie aby wywołać perypetję. „Pan jesteś złotnikiem, panie Josse[1], a gorliwość z jaką sprzedajesz swoje kosztowności, równa się tylko pragnieniu aby uzyskać za nie zapłatę. Żona winna jest panu trzydzieści tysięcy. Jeśli chcesz otrzymać je jutro (trzeba zawsze iść do kupca pod koniec miesiąca), proszę się stawić koło południa. Mąż będzie obecny; niech pan nie zważa na żadne jej znaki. Mów pan śmiało; zapłacę“.
Słowem, perypetja jest w umiejętności małżeńskiej tem, czem cyfry w arytmetyce.
- ↑ Słynny cytat z Moliera, Miłość lekarzem, scena 1.
