istnienia, naszych kłamstw, całej tej poezji? Naco tworzyć prawa, moralność, religję, jeśli wynalazek tapicera (bo może to tapicer wymyślił łóżka) odbiera miłości wszystkie jej złudzenia, ogołaca ją z majestatycznego orszaku i nie zostawia nic, prócz tego, co w niej najbrzydsze i najwstrętniejsze? bo w tem mieści się cała historja dwóch łóżek.
Wydać się wzniosłym lub śmiesznym, oto wybór, do którego sprowadziliśmy pożądanie.
Miłość, jeśli jest podzielana, jest wzniosłem uczuciem, ale spróbujcie sypiać w dwóch sąsiednich łóżkach, a twoja miłość będzie zawsze komiczna. Nieporozumienia, jakie stwarza ta pół-bliskość, można sprowadzić do dwóch sytuacyj, które odsłonią ci przyczyny wielu małżeńskich nieszczęść.
Jest blisko północ; młoda kobieta, ziewając, zwija papiloty. Nie wiem, czy jej melancholja pochodzi z migreny, która, lada chwila, gotowa jest rzucić się na prawą czy na lewą skroń, czy też znajduje się ona w stanie owego rozpaczliwego znudzenia, w którem wszystko przedstawia się czarno; ale, gdyby ją ktoś mógł widzieć, jak niedbale rozczesuje włosy, jak leniwie podnosi nogę aby odpiąć podwiązkę, zrozumiałby, iż raczej wołałaby się utopić, niż wyrzec się ożywczego snu, w którym czerpie świeże siły dla swego bezbarwnego życia. W tej chwili przebywa pod niewiem już którym stopniem geograficznym bieguna, w Spitzbergu czy Grenlandji. Chłodna i obojętna, kładzie się do łóżka, myśląc może, jak pani Shandy, że jutro ma być niezdrowa, że mąż wraca późno, że krem był nie dość słodki, że dług krawcowej wynosi przeszło pięćset franków; słowem, myśli o wszystkiem, o czem może myśleć kobieta znudzona. Na to zjawia się mąż, zdrowy, tęgi mężczyzna, który, mając z kimś na mieście schadzkę dla omówienia interesu, zabawił się gdzieś przy ponczyku. Zdejmuje trzewiki, rozkłada odzież po fotelach, rzuca skarpetki na kozetkę, chłopca do butów
