Strona:PL Balzac - Fizjologja małżeństwa. T. 2.pdf/112

 Może pani de T. pragnęła abym zaprzeczył; nie uczyniłem tego. Stwierdziliśmy tedy jednomyślnie, iż możemy być jedynie nietykalną parą przyjaciół.
 — Obawiałem się, rzekłem, że to zdarzenie tam, w powozie, mogło panią zaniepokoić?...
 — Och, ja się tak łatwo nie przestraszam!
 — Boję się, czy nie zostawiło jakiejś chmurki.
 — Co zrobić, aby pana uspokoić?...
 — Pozwolić mi dokończyć pocałunku, który traf...
 — Najchętniej; inaczej wyobrażałby pan sobie w swej pysze, że się obawiam...
 Otrzymałem pocałunek... Z pocałunkiem jest jak ze zwierzeniami; pierwszy pociągnął następny, i jeszcze jeden... tłoczyły się nam na usta, przerywały rozmowę, wciskały się na jej miejsce; ledwie zostawiały chwilę czasu na westchnienia... Nastała cisza... Słyszeliśmy ją, bo ciszę można słyszeć. Wstaliśmy bez słowa i poczęliśmy się przechadzać.
 — Trzeba wracać... rzekła pani de T., dziwny chłód wieje od rzeki...
 — Nie sądzę, aby był dla nas niebezpieczny... odparłem.
 — Może! Wracajmy jednak.
 — Więc to przez wzgląd na mnie? Chce mnie pani uchronić od niebezpiecznych wzruszeń takiej przechadzki... od skutków, jakieby mogła mieć... dla mnie... samego...
 — Nadto pan skromny!... rzekła śmiejąc się; przypisuje mi pan szczególną delikatność.
 — W istocie? Ale, skoro pani tak bierze sprawę, dobrze, wracajmy, żądam tego.
 Wysilaliśmy się, aby kleić rozmowę, jak dwoje ludzi, którzy przymuszają się do mówienia o czem innem niż myślą.
 Tak więc, pani de T. zmusiła mnie, bym skierował drogę ku zamkowi. Nie wiem, a raczej wówczas nie wiedziałem, czy to był