Strona:PL Balzac - Ferragus.djvu/104

kropel wody na aksamitnym kapeluszu, który zwykła nosić rano. Julian był człowiekiem gwałtownym, ale zarazem pełnym delikatności, wstrętnem mu było zadawać kłam żonie w żywe oczy. W takiej chwili, między ludźmi pewnego pokroju, wszystko musi być skończone na całe życie. Jednakże te krople deszczu były niby błysk, który mu rozdarł mózg. Wyszedł z pokoju, zeszedł do izdebki odźwiernego i spytał upewniwszy się że są sami:
 — Fouquereau, sto talarów renty jeżeli powiesz prawdę, dymisja jeżeli skłamiesz; nic zaś, jeżeli, powiedziawszy mi prawdę, wspomnisz komuś o mojem pytaniu i twojej odpowiedzi.
 Zatrzymał się, aby się dobrze przyjrzeć odźwiernemu, pociągnął go do okna, poczem spytał:
 — Czy pani wychodziła dzisiaj?
 — Pani wyszła o trzy kwadranse na trzecią, a zdaje mi się że widziałem jak wracała przed pół godziną.
 — Mówisz prawdę, na swój honor?
 — Tak, proszę pana.
 — Będziesz miał rentę, którą ci przyrzekłem; ale, jeżeli piśniesz słowo, pamiętaj! straciłbyś wszystko.
 Julian wrócił do żony.
 — Klemencjo, rzekł, trzeba mi uporządkować trochę moje rachunki domowe, nie obraź się tedy o to o co cię spytam. Wszak dałem ci od początku roku czterdzieści tysięcy franków?
 — Więcej, rzekła. Czterdzieści siedem.
 — I znalazłaś dla nich użytek?
 — Oczywiście, rzekła. Po pierwsze, miałam do zapłacenia kilka rachunków z zeszłego roku.