Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/75

 — Tak, ale chciałem uporządkować swoje rzeczy. Więc dobrze, chętnie zjadłbym co, jakiś kawałek drobin, skrzydełko kuropatwy.
 — Matko najświętsza! wykrzyknęła Nanon, słysząc te słowa.
 — Kuropatwę, rzekła w duchu Eugenja, która byłaby chciała opłacić kuropatwę całym swoim skarbem.
 — Niech pan siada, rzekła ciotka.
 Dandys osunął się na fotel niby ładna kobieta, która się pozuje na kanapie. Eugenja i jej matka wzięły krzesła i siadły koło niego przy ogniu.
 — Panie zawsze mieszkają tutaj? spytał Karol, któremu sala wydała się w dzień jeszcze brzydsza niż przy świecach.
 — Zawsze, odparła Eugenja patrząc nań; zawsze, z wyjątkiem winobrania. Wtedy jedziemy pomagać Nanon i mieszkamy wszyscy w opactwie Noyers.
 — Nigdy nie wychodzą panie na przechadzkę?
 — Czasami w niedzielę po nieszporach, kiedy jest ładnie, odparła pani Grandet, idziemy na most albo przyjrzeć się koszeniu siana.
 — Czy mają tu panie teatr?
 — Teatr! wykrzyknęła pani Grandet, oglądać aktorów, komedjantów? Ależ, proszę pana, czy pan nie wie, że to śmiertelny grzech!
 — Ma pan, drogi paniczu, rzekła Nanon przynosząc jajka, dajemy panu kurczęta w skorupkach.
 — O, świeże jajka, rzekł Karol, który, jak człowiek, przyzwyczajony do zbytku, nie myślał już o kuropatwie. Ale to rozkoszne! a gdybyś jeszcze miała tak kawałek masła, moje drogie dziecię.
 — Ba, masło! W takim razie nie będzie placka, rzekła służąca.
 — Ależ dajże masło, Nanon, wykrzyknęła Eugenja.
 Młoda dziewczyna przyglądała się kuzynowi łamiącemu chleb i znajdowała w tem tyle przyjemności, ile najczulsza gryzetka paryska znajduje jej w oglądaniu melodramatu z tryumfującą nie-